Bordeaux in anekdotes: deel 2
Pellegrue – 4 oktober 2011. De avond van dag twee van een vierdaagse trip naar Bordeaux.
In Bordeaux mag kennelijk elke wijnmaker zich van het label ‘château’ voorzien. Niettemin dineerden we deze avond in een echt kasteel: Château de Lugagnac. Inclusief kasteelvrouwe, de moeder van wijnmaker François Thomas Bon. In haar uppie woont de dame op leeftijd in het imposante, schilderachtige gebouw. Zo was ook de eetkamer imposant. En de open haard. De geweren erboven. Indrukwekkend.
Nu maken de mensen van Lugagnac over de linie geweldige wijnen, met als absolute top de EOS-Serie. Daarbij serveerden ze fenomenaal lekkere gerechten. Zo lekker zelfs, dat dit momenten van complete stilte opleverde. Momenten waarop de tafelgasten met niets anders bezig waren dan in alle stilte genieten. Met het koesteren van het gebodene. Mooi.
Plots doorbrak een doordringend dierlijk geluid het sacrale, gastronomische rustpunt. Een geluid uit onverwachte hoek. Ik kan het niet anders opschrijven als: ‘ribbet!’. Luid en duidelijk, een kikker. Sterker, een boomkikker. Tenminste, ik weet een ding of twee over dieren dus ik denk dat ik gelijk heb. ‘O, die leven hier binnen in het kasteel’, sprak mevrouw château alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. ‘In die plant daar.’ En ja hoor, in het raamkozijn, boven de plant, zat een schitterend groen kikkertje zijn alledaagse ding te doen. ‘In het voorjaar zitten er wel twintig’, vulde de zoon des huizes aan. ‘Dan kun je elkaar soms niet eens verstaan. Maar de hond eet de meeste op.’ Hij zei het bijna met enige opluchting in zijn stem. Alsof het ongedierte was. Nou, misschien is dat het ook wel voor hen.
Hoe dan ook, wij gasten gingen niet zonder een foto – hoe slecht ook – van het beestje huiswaarts. Het hoogtepunt waren de EOS-wijnen van Lugagnac, maar die kikker was toch echt de tropische kers op de taart.
Château de Lugagnac
Mylène, Maurice et François-Thomas BON
Chateau de Lugagnac 33790 Pellegrue
Frankrijk
Nezpourvin 